Gedrag is voorspelbaar!

Een paar jaar geleden heeft een zekere Marzano onderzoek gedaan naar factoren die de leerprestaties van leerlingnen bepaalden. Een leuke conclusie was dat de kwaliteit van de leerkacht meer invloed heeft op de leerprestaties dan de kwaliteit van de school als geheel.
Een goede leerkracht op een slechte school geeft zelfs betere prestaties dan een slechte leerkracht op een goede school. Kortom de leerkracht doet er toe!

Wat mij betreft is een belangrijke consequentie van dit inzicht dat je gedrag van leerlingen (prestaties leveren is ook een vorm van gedrag) kunt zien als feedback op je handelen.

Dat geldt voor positief gedrag.Wanneer leerlingen aardig zijn en hard werken, dan komt dat vooral door jouw inzet. Andersom werkt het ook. Negatief gedrag wordt ook voor een groot gedeelte door jouw handelen geïnitieerd.

De vraag is natuurlijk hoe die wisselwerking tussen jouw gedrag en de reacties van de leerlingen er precies uit ziet. Dat is nog knap lastig om een aantal redenenen:

1. Veel interactie is zo snel dat het nauwlijks te zien is. Videobegeleiding kan hier echter wel wat bij helpen.

2. Gedrag, de interpetatie ervan en de emoties die hier bij spelen zijn volledig in elkaar verweven. Interpretaties en emoties zijn niet goed te meten / te zien.

3. Geheugen speelt een cruciale rol! Wat je ook niet ter plekke kunt zien is wat er allemaal aan vooraf is gegaan. Een goede les waarbij de leerlingen precies weten wat ze moeten doen, is het resultaat van een proces.

Zo zijn er nog wel wat redenen. Kern van het verhaal. Helaas zit je niet een lab, je bent geen wetenschapper en leerlingen zijn geen ratjes (hoewel daar de meningen wel eens over verdeeld zijn) Dus je zult nooit zeker weten welk interventie precies goed of fout is.

Maar er hoop! Hoewel je niet precies kunt voorspellen dat de temparatuur op 15 juni 32 graden zal zijn, kun je wel met grotere zekerheid voorspellen dat het gemiddeld in juni warmer zal zijn dan in december.
Ook in de klas geldt dat. Hoewel je niet precies per leerling kunt voorspellen hoe hij of zij zich gaat gedragen, is op een hoger abstractieniveau wel het e.e.a. te voorspellen. Een mooi voorbeeld daarvan is de fasering van het groepsvormingsproces. Groepen gaan door bepaalde fasen heen en dan weet je ook met welke vragen en uitdagingen de leden van de groep (leerlingen) te maken zullen krijgen in het jaar. Je kunt wanneer je leelringen kent, ook een redelijke inschatting maken hoe de betreffende leerling daar op zal reageren en dus kun je wel anticiperen.

Net als bij het weer. Ook al weet je niet precies hoe koud het zal zijn in December, koop in ieder geval een warme trui. Wat ga jij doen om je groep door de komende fasen heen te lootsen? 

Wat is probleemgedrag?

In en rond de klas laten kinderen allerlei gedrag zien (en horen). Maar wat maakt nu gedrag tot probleemgedrag? Ik denk dat er twee criteria zijn:

1. Het gedrag van de leerling belemmert de positieve ontwikkeling van zichzelf en of zijn medeleerlingen.

2. Het gedrag is door de docent nauwelijks te beïnvloeden.

Een mooi rationele definitie toch? Maar in de praktijk is het toch wel erg lastiger. Het is heel moeilijk vast te te stellen of een positieve ontwikkeling belemmert wordt. Hoe meet je dat en hoe weet je dat? Is vechten altijd slecht of is het wel eens goed voor je om met je vuisten voor jezelf op te komen? Je raakt hier de persoonlijke overtuigingen van de docent.

Ook de mate waarin een leerling zich laat beïnvloeden is afhankelijk van de docent. Sommige docenten weten precies hoe ze met brutale kinderen om moeten gaan en andere weer met de angsthaasjes. Hoe komt dat? Ook hier speelt volgens mij de persoonlijke voorkeur van de docent een rol. Als je als docent het leuk vindt om met brutale kinderen om te gaan, ontwikkel je vanzelf een heel scala aan maatregelen om met deze leerlingen om te gaan.

Dus of gedrag, probleemgedrag is, hangt voor het grootste gedeelte af van jezelf. Wat is JOUW inschatting over de schadelijkheid van het gedrag en welk gedrag kun JIJ laten zien in de omgang met dit kind. In het boekje Knaplastig van mijnheer Oldenbeuving staat een leuke tekst hierover:

Het business model van de leerkracht

Kwam net dit stukje tegen op internet. Het is een voorbeeld uit de commerciele wereld over manieren waarop je in dit geval antivirus software aan de man kunt brengen. Het bedenken van die manieren is een heel creatief proces.

For every product or service there’s also a zillion ways to sell it into the market. This is what’s called a business model.

Let’s say I develop a new disruptive type of antivirus technology that detects viruses 10x better than competitors.

I could sell it shrink wrapped in a box through stores for a one-off price of $99 (traditional retail). I could sell it online as a subscription for $9 a month where the customer has to keep paying for the latest virus updates (subscription based Internet services). I could give the product away for free to home users to build my brand recognition up, and instead focus on selling to enterprise customers (enterprise software). I could give it away to everyone and put it on the big free software download sites for mass distribution, allowing it to detect viruses but charge customers $49 if they want the viruses removed (this is called a “freemium” model- give a limited version away for free, and charge for a premium upgrade). I could pre-package it on a slim form factor computer and sell it as an antivirus firewall to businesses (hardware). Alternately I could just supply the technology to the big antivirus companies for millions of dollars a year for them to incorporate in their own projects (OEM licensing). I could go on for hours!

Each of these business models has its pros and cons, and today antivirus technology is sold in all these ways and more.

Figuring out the most lucrative way to commercialise such technology was exactly the problem I faced at my last company,

Voortdurend bepalen wat de best manier is om stof over te brengen, welk klassemanagentsysteem het meest geschikt is en welke pedagogische maatregelen het handigst zijn, vormen wat mij betreft de kern van het vak en dat is een CREATIEFBESLUITVORMINGSPROCES.

Het lastige is alleen dat hoe groter de problemen worden, hoe hoger de druk is en des te moeilijker is het om creatief te blijven en toch zit daar de oplossing!

bron:http://www.linkedin.com/today/post/article/20121223082315-921366-business-models?goback=.ptf_*1_*1_*1_*1_*1_*1&trk=who_to_follow-b

Klopt dit beeld?

Ik kwam net op linkedin dit plaatjes tegen met daaronder een stukje over hoe je snel goede beslissingen kunt nemen.

Ik vind het een mooi beeld en het deed mij denken aan de een computergame dat ik destijds uuuuren heb gespeeld. Doom. Vooral het laatste level was lastig want dan kwam je tegenover CyberDemon te staan en die is vrij taai. Niet kapot te krijgen.

Doom speelde zich af in een labyrint-achtige kolonie op mars. Als snel leerde je dat om niet verdwaald te raken je het beste altijd bij splitsing of een zijdeur altijd naar rechts te gaan (of altijd naar links) op die manier kon je altijd de weg terugvinden én vroeg of laat kwam je toch langs alle mogelijke ruimtes.

Hebben docenten ook zulke strategieën tot hun beschikking? Zijn er strategieen te bedenken die er voor zorgen dat je uiteindelijk bij je doel uitkomt, ook al kan de weg lang en moeilijk zijn? Is er één best-practice die je altijd en overal kunt toepassen?

Ik weet het niet. De reden dat ik twijfel is omdat de analogie van het labyrinth wel mooi is voor het doorlopen van de keuzeprocessen is, maar voor onderwijzers op twee punten te kort schiet:

1. Doelen. Je loopt door een labyrint heeft een duidelijk doel, de uitgang vinden. Bij onderwijs is dat niet het geval. Ook al wil de politiek graag massaproduktie en volledig eenvormige kinderen afleveren na de schooltijd. De vraag is of dat kan en zelfs of dat echt wenselijk is. Willen we wel twee miljoen precies dezelfde mensen hebben die precies hetzelfde denken en doen en over precies dezelfde sterke en vooral ook zwakke kanten beschikken? Lijkt mij niet. Diversiteit is kracht!

2. Statisch beeld. De enige die beweegt in een labyrint is de bezoeker. De rest is statisch. In het echte leven is dat niet zo. Doelen veranderen. Nieuwe mogelijkheden ontstaan, wegen worden afgesloten. Keer op keer veranderen de spelregels. Dat maakt zaken minder voorspelbaar, maar misschien wel leuker.

Aan de andere kant is er wel een constante. Dat ben jijzelf. Hoe een altijd winnede strategie er precies uit ziet weet ik niet, maar ik denk wel dat ie een aantal van de onderstaande elementen zal bevatten:

Wat niet stuk is, hoef je niet te maken
Als er iets werkt, ga er dan meer door
Als er iets beter werkt, doe er dan meer van
Als er iets niet werkt, doe dan iets anders

theorie van de Shazer en Berg (1995);


God, schenk mij de kalmte om te aanvaarden
wat ik niet kan veranderen,
moed om te veranderen wat ik kan veranderen,
en wijsheid om tussen deze twee onderscheid te maken.
Niet mijn, maar uw wil geschiede.

Mooi gebed (herkomst onduidelijk)

Dit is het 'wat'. Het 'hoe' is een stuk lastiger. Hoe doe je dat de feiten zomaar accepteren? Leerlingen die zich misdragen waardoor jij je baan dreigt kwijt te raken of je bent geen kennis aan het over dragen, maar alleen maar politie-agent aan het spelen. Hoezo onvoorwaardelijk accepteren? Daar kom ik een volgende keer op terug.